به عبارت ديگر ايران در آسيا چهارمين كشور و در دنيا مقام ششم را از نظر وقوع حوادث طبيعي دارد و آسيب‌پذيري ايران در برابر زلزله 1000 برابر امريكا و 100 برابر ژاپن است.

سازمان ملل در سال 2009 در زمينه كاهش خطر بلايا (GAR-2009) سطح خطر ايران در خصوص مخاطرات طبيعي را 8 از 10 برآورد كرده است و به طور متوسط در سال بين 3 تا 4 هزار نفر در ايران به دليل مخاطرات طبيعي جان خود را از دست مي‌دهند.

مخاطرات طبيعي مي‌توانند از جنبه‌هاي مختلف به نظام سلامت آسيب وارد كنند. آسيب‌هاي فيزيكي و رواني به جمعيت تحت پوشش و كاركنان، تخريب تجهيزات و تسهيلات و اختلال در عملكرد و ارائه خدمت، جزء اين آسيب‌ها هستند. بايد بدانيم در بسياري از وقايع علي‌رغم عدم آسيب‌هاي فيزيكي، اختلال عملكرد تسهيلات بهداشتي درماني است كه براي سيستم مشكل ساز مي‌شود.

در مقطع كنوني با توسعه تكنولوژي، افزايش شهرنشيني، كنترل نسبي بيماريهاي عفوني، كاهش مرگ و مير كودكان، تغيير ساختار سني و جمعيت و افزايش اميد به زندگي و همچنين با تاثيرپذيري از تحولات جهاني شاهد تغييرات گسترده‌اي در سبك زندگي و به تبع آن سيماي علل بيماري و مرگ و مير مردم كشور و استان هستيم. شايع‌ترين علت مرگ بعد از بيماريهاي قلبي- عروقي و همچنين بيشترين بار بيماري در كشورمان مربوط به سوانح، حوادث و بلاياي طبيعي است. به همين دليل ساختار تشكيلاتي بخشهاي مختلف نظام سلامت نياز به بازنگري خواهد داشت. اكنون توجه به جايگاه كارشناسان سوانح و حوادث ضرورتي اجتناب ناپذير دارد و راه‌اندازي مراكز مقابله با حوادث و گروه مديريت و كاهش خطر بلايا و حوادث نيز در راستاي اولويت‌هاي كنوني نظام سلامت جايگاه خاص خود را خواهد داشت.به اين دليل ضرورت دارد تا نظام سلامت به طور مداوم براي پاسخ به اين حوادث كاملا آماده باشد وبه آنها پاسخ به موقع وموثر بدهد. علاوه برآن ، تجربيات ملي وبين المللي براهميت نقش پيشگيري و كاهش خطر بلايا تاكيد ويژه دارند.